Eén van de belangrijkste uitgangspunten bij improvisatie is accepteren. Dat betekent luisteren naar wat de ander zegt en daar op aanvullen. Of ook meegaan in wat de ander doet.
Afgelopen week gaf ik een workshop theatersport op een middelbare school in Apeldoorn. Deze les ging ook over volgen en leiden. We deden een oefening waarbij één leerling bewegingen voordeed en andere leerlingen de bewegingen nadeden. Alles natuurlijk op een lekker muziekje. Ik had voor de zekerheid de groep maar in een groep jongens en een groep meisjes gesplitst omdat ze dat op 12/13 jarige leeftijd meestal fijner vinden.
Tijdens de oefening rouleerde de rol van 'leider'. Bij de meisjes stopte het plotseling toen één van de meisje de leiding had. Ik ging even kijken en probeerde haar te helpen. 'Alles is goed, iedere beweging, maakt niet uit'. Reactie van het meisje: 'Ik weet niet, iets houdt me tegen'. Ze stond ook letterlijk op slot met haar handen verstopt in haar beide mouwen. Ik probeerde haar nog een keer te helpen: 'Als je nu alleen een kleine beweging doet?' Nog steeds geen beweging. Plotseling besefte ik dat ik zelf blokkeerde wat er was.
Toen ik dat besefte, kon ik het omdraaien. Ik zei tegen haar: 'Weet je wat, dan kijk je gewoon even en doe je weer mee als je mee wilt doen!'
Vervolgens deed ze bijna alles in de les mee :-)
Zo zie je maar hoe krachtig het is als je kan meebewegen met wat er is.
(Karin)
